Hej! Dziś zapraszam Was na troszkę inny post niż zwykle. A mianowicie z mojego wyjazdu do miejscowości Eger na Węgrzech.

Jest to miasto słynące głównie z kompleksu basenów, ale także zamku, "Minaret w Egerze" i Bazyliki. Mnie szczególnie przyciągnęło to pierwsze. Niestety niewiele mogę Wam opowiedzieć o pozostałych atrakcjach, ponieważ jeszcze ich nie zwiedziłam, ale mogę się wypowiedzieć co nieco na temat samych basenów. Moim zdaniem są one strzałem w dziesiątkę jeżeli ktoś chce spędzić miło czas z rodziną, na odpoczynku i relaksie, chcąc się schłodzić po upalnej pogodzie. Są tam zarówno baseny lecznicze, z ciepłą wodą (dochodzącą do 30-tu paru stopni Celsjusza), do pływania rekreacyjnego oraz przystosowane dla dzieci. Każdy znajdzie coś dla siebie. Mi osobiście bardzo się spodobały i szczerze polecam :).

Co sądzę o samym mieście? Cóż, moje pierwsze wrażenia były mieszane. Nie byłam nim zachwycona, ot miasto jak miasto. A co bardzo mnie zdziwiło po przybyciu, to, to, że w okolicy jakiej się znalazłam, praktycznie nie było nikogo. Stwierdziłam, że "miasto duchów" jest adekwatnym określeniem. Później jednak zmieniłam zdanie na bardziej pozytywne. Im bliżej centrum, tym więcej ludzi (co w sumie jest dosyć oczywiste), ale także było coraz ładniej tzn. budynki były bardziej zadbane, zamiast zwykłych ulic, dominowały urokliwe uliczki i piękne wystawy sklepowe itp. Centrum jest naprawdę śliczne, może nie wywołuje efektu "wow", ale z pewnością jest warte zobaczenia.

Podsumowując, poleciłabym odwiedzenie Egeru, ponieważ jest to dosyć spokojne miasto, ale jest tu co robić. Baseny są zdecydowanie największą atrakcją, zwłaszcza w upalne dni, lecz znajdą się również ciekawe rzeczy dla osób, które lubią aktywnie spędzać czas oraz dla tych, którzy lubią marcepan ;). /Klaudia

Lubicie posty o podróżach? Byliście lub będziecie gdzieś w te wakacje? A może zostajecie w domu?

Często gdy ktoś nas zrani, mówimy mu, że ma ostatnią szansę, ale z czasem ta "ostatnia szansa" robi się kolejną i jeszcze kolejną. Umysł podpowiada nam, że powinniśmy odejść od tego kogoś, ale serce nam nie pozwala... Tak bardzo boimy się braku tej osoby, że wolimy to wszystko znosić, ale to błąd. Bardzo duży błąd. Nikt nie ma prawa tak źle nas traktować, wybaczając pokazujemy mu, że może robić tak dalej. To smutne, ale prawdziwe. Po co nam ktoś, dla kogo nie jesteśmy ważni? Dlaczego my mamy być dla niego zawsze a on nigdy? Mamy rzucić wszystko i biec mu na pomoc, skoro on nie potrafi zrobić dla nas nawet drobnej przysługi? Chyba coś tutaj nie tak..

Niektóre decyzję są trudne, bardzo się ich boimy, ale są osoby od których lepiej trzymać się z daleka. Nie możemy dać się wykorzystywać i pozwalać się krzywdzić. Sam moment odejścia będzie bardzo trudny, ale po nim będzie łatwiej. Już nie będziemy płakać przez tą osobę i wybaczać w nieskończoność, to już się skończyło, to jest już za nami. A przed nami tylko spokój. Lepiej dla nas, jeśli nie będziemy otaczali się fałszywymi ludźmi. Czasami po prostu trzeba zebrać w sobie tę siłę, podjąć decyzję, trzymać się jej i iść pewnym krokiem przed siebie.

/~Kinga

Czarny komplet klik

Żółty T-shirt- klik

Niektórzy powiedzą, że bycie optymistą równa się byciem naiwnym. Śmiem się nie zgodzić. Uważam, iż jest różnica pomiędzy "byciem naiwnym", a po prostu cieszeniem się życiem i patrzeniem na świat z nadzieją. Gdy wszystko idzie nie tak, to odrobina pozytywnego myślenia potrafi naprawdę zdziałać cuda w naszym podejściu do danej sprawy, co innego gdy wiemy, że sytuacja nie wygląda dobrze i np. bez wkładu naszej pracy nie rozwiążemy problemu, a i tak machniemy na to ręką, bo "wszystko jakoś samo się ułoży", po co się przemęczać. Optymizm rzeczywiście potrafi podnieść na duchu i "dać nam kopa", lecz też nie powinniśmy z nim przesadzać np. gdy wiemy, iż nasze matematyczne umiejętności nie są zbyt dobre i musimy dłużej przysiąść nad książkami, by coś zrozumieć to źle jest sobie wmawiać, że pomimo 15 minut nauki zdamy ją na piątkę. Granica jest cienka, ale nie jest trudno ją zauważyć. Chcę też zaznaczyć jedną rzecz - to, że mocno w coś wierzyliście, że się uda, a niestety się nie udało, nie oznacza, że jesteście naiwnymi. Oznacza, iż jesteście ludzcy i posiadacie w sobie nadzieję, próbujecie, doświadczacie, zwyciężacie, ale również upadacie. I to jest normalne. Nie tylko momenty wygranej nas kształtują, ale także porażki. To czyni nas ludźmi jakimi jesteśmy i nie powinniśmy się tego wstydzić. /~Klaudia

 /~Kinga

Pomysł na dzisiejszy post chyba wpadł mi chyba przez ten kolor włosów :D 

1. Jak tak właściwie się poznałyście? 

Obie: W zasadzie to poznałyśmy się już w przedszkolu, ale jakoś bliżej poznałyśmy się dopiero w podstawówce. 

2. Skąd pomysł na bloga i dlaczego prowadzicie go razem a nie osobno?

Obie: Bloga założyłyśmy spontanicznie, na początku nie miałyśmy na niego większego pomysłu, ale wszystko jakoś ułożyło się z czasem. Chciałyśmy mieć coś, gdzie będą nasze wspomnienia, a blog idealnie się do tego nadawał. Myślę, że prowadzimy go we 2, bo chciałyśmy spędzić trochę czasu razem i dodajemy sobie motywacji i wzajemnie się wspieramy.
3. Jak długo się znacie?

Obie: Licząc od przedszkola to już jakieś 12 lat. Wow.
4. Skąd pomysł na nazwę bloga?

Obie: Pomysł na nazwę bloga nie przyszedł od razu, długo nad nią myślałyśmy.
Chciałyśmy wybrać coś oryginalnego, pokazującego, że lubimy zaskakiwać ludzi i takim oto sposobem znalazłyśmy słowo "unpredictabble" i nam się spodobało. 

5. Dlaczego postanowiłyście założyć wspólnego bloga? 

Obie: Tak jak już wcześniej pisałyśmy, był to spontaniczny pomysł, który z biegiem czasu coraz bardziej nam się podobał i tak oto jesteśmy teraz w tym miejscu.

6. Co się zmieniło, odkąd prowadzicie bloga?

Klaudia: Na pewno zmieniło się moje podejście do różnych spraw. Dzięki blogowaniu bardziej otworzyłam się na ludzi i poczułam, że jestem odpowiedzialna za jakieś moje małe miejsce w internecie, gdzie mogę się wypowiadać i wyrażać swoje poglądy oraz zobaczyć również Wasze spojrzenie na opisywaną przeze mnie sprawę.

Kinga: Odkąd prowadzimy bloga zmieniło się moje podejście do świata i postrzeganie wszystkiego wokół. Stałam się bardziej otwarta i do wszystkiego podchodzę z większym optymizmem.
7. Kto jest Waszą inspiracją?

Klaudia: Nie mam idola czy też idolki, na której bym się wzorowała. Inspiracją jest dla mnie po prostu codzienne życie i moje doświadczenia.

Kinga: Raczej nie mam osoby, która mnie inspiruje, ale bardzo podoba mi się blog Maffashion i chciałabym kiedyś dojść do tego co ona.

8. Co według Was jest najtrudniejsze w blogowaniu? 

Klaudia: Według mnie najtrudniejsza jest organizacja. Czasami w szkole jest masa obowiązków, w domu, ale mimo to musimy znaleźć czas także na bloga. Zwłaszcza utrudnione zadanie mamy w czasie roku szkolnego, ponieważ uczymy się w innych miastach i nasze plany dnia diametralnie się różnią.

Kinga: Według mnie najtrudniejszą rzeczą w blogowaniu jest czas. W roku szkolnym mając treningi jest mi bardzo trudno znaleźć chociaż chwikę na sesję zdjęciową albo napisanie postu.
9. Jak widzicie siebie za 20 lat? Jaki zawód podejmiecie, jak będzie wyglądało Wasze życie.

Klaudia: Za 20 lat chciałabym mieć męża i szczęśliwą rodzinę. Co do zawodu, z pewnością chciałabym by był związany z pomocą zwierzętom lub ludziom czyli weterynarz, bądź lekarz.

Kinga: Sama nie wiem jak widzę siebie za 20 lat, nie podjęłam jeszcze decyzji co do studiów ani przyszłości. Jak na razie za rok chcę zrobić kurs na trenera personalnego i kształcić się w tym kierunku.  

10. Jakie są Wasze ulubione przedmioty w szkole?

Klaudia: Język angielski, ponieważ lubię uczyć się języków obcych i nie sprawiają mi jakichś większych problemów, historia, ponieważ uważam ją za interesujący przedmiot i biologia, bo lubię uczyć się o naturze, zwierzętach, ludziach.

Kinga: Moim ulubionym przedmiotem w szkole oprócz oczywiście wf są biologia i chemia.
11. Macie jakieś wspólne zainteresowania?

Obie: Lubimy tworzyć; Kinga bransoletki z muliny, diy. Klaudia rzeczy z wełny czesankowej tj. misie itp. Słuchamy także podobnej muzyki.
12. Macie jakieś wspólne plany na przyszłość?

Obie: Na studiach chciałybyśmy zamieszkać razem, ale zobaczymy jaki scenariusz ułoży nam życie :D.
13. Jakie jest Wasze największe marzenie?

Klaudia: Znalezienie miłości i założenie rodziny, spełnienie w pracy. Bycie po prostu szczęśliwą osobą. 

Kinga: Co do marzeń to jakieś na pewno są, ale na razie wam ich nie zdradzę. Opowiem o nich jeśli uda mi się je chociaż w pewnym stopniu zrealizować.
14. Jak codzienność wpływa na Waszą blogową twórczość - inspiruje czy zniechęca do tworzenia?

Klaudia: Bywa różnie, ale częściej inspiruje mnie do tworzenia, czasem na podstawie wydarzeń minionego dnia wpada mi pomysł na kolejny post. Są jednak też takie dni, gdy mam bardzo dużo zajęć danego dnia i już po prostu nie mam siły.

Kinga: Myślę, że codzienność bardzo inspiruje mnie do blogowej twórczości. Pozwala mi dokładniej spojrzeć na świat i przelać na papier swoje myśli.
15. Czy prowadzenie bloga w 2 osoby jest trudne? Często pojawia się różnica zdań?

Klaudia: Zależy jak na to spojrzeć. Wydaje mi się, że nie jeśli się dobrze dogadujecie. Problem pojawia się wtedy, gdy obydwie musicie przysiąść nad czymś na blogu, ale ta druga osoba nie ma czasu. Choć jest to z drugiej strony plus, bo gdy jedna osoba jest zajęta, bądź chora i nie może się zajmować blogiem przez jakiś czas to wtedy "przychodzi na ratunek" ta druga i blog nie jest pozostawiony sam sobie.

Kinga: Myślę, że prowadzenie bloga w 2 osoby nie jest trudne, ale to w dużej mierze zależy od charakterów tych 2 osób. U mnie i u Klaudii raczej nie ma problemów i kłótni, bo jesteśmy zgodne. Różnica zdań rzadko się pojawia, bo jesteśmy do siebie podobne, przez co łatwiej nam współpracować ze sobą. 

16. Co było najtrudniejsze w tych 2 latach blogowania? 

Klaudia: Zmiany. Przejście z gimnazjum do liceum, do klasy gdzie nie miałam bliskich znajomych, wyjazd Kingi i dostosowanie tego do trybu bloga. Przez te dwa lata dużo się zmieniło w naszym życiu i wpłynęło to też pośrednio na bloga.

Kinga:  Dla mnie najtrudniejszy w tych 2 latach był chyba okres, gdy zaczęłam chodzić do liceum. Wyjechałam do innego miasta, nie znając ani 1 osoby. To wszystko było takie nowe, tyle się działo, że miałam problem usiąść na chwilę, zebrać myśli i coś napisać. Problemem też był czas, bo mając tyle treningów tygodniowo (trenuję koszykówkę) ciężko jest znaleźć chwilę dla czegoś innego niż szkoła.

KLIK

 Gumki do włosów są fajne do warkoczyków, ale jeśli chciałybyśmy użyć ich do kucyka mogą pękać :/.

KLIK

 Jest idealny. Bardzo podoba mi się to, że pasuje do każdej stylizacji.