Bardzo często żyjemy w tzw. bańce mydlanej, w naszym małym zamkniętym bajkowym świecie. Nie zważając na nic innego oprócz naszych uczuć oraz sytuacji oscylujących wokół nas. Jest to takie błędne koło, gdyż będąc w takowej bańce, ciężko jest to nam zauważyć, a nawet jeśli już to zauważymy, jeszcze ciężej jest to zmienić. O ile skupienie na własnej osobie, swoich potrzebach, emocjach także jest ważne, niekiedy wychodzi ono poza skalę. Niejednokrotnie zaczyna się to niewinnie, jesteśmy zestresowani, zdarza nam się od czasu do czasu zrobić z igły widły, lecz chyba każdy tak miewa prawda? Z biegiem czasu jednak zaczynamy tworzyć sobie coraz więcej problemów, szukać ich tam, gdzie ich nie ma, wracać do jakichś momentów z przeszłości, zatrzymywać się na ich etapie i przeżywać je wciąż od nowa. Kolejno rezygnujemy z różnych czynności, bo przecież po co mamy zaczynać skoro i tak pewnie będzie coś źle, ktoś tego nie zaaprobuje, a tak w ogóle to i tak jestem nikomu nie potrzebny, więc po co się starać? I tu właśnie zaczyna się Prawdziwy Problem. Zamiast iść do przodu, stoimy w miejscu, oskarżamy naszych bliskich o to, że czujemy się odizolowani, samotni, że nie potrafią, a wręcz nie chcą nam pomóc, ale spójrzmy prawdzie w oczy - sami doprowadziliśmy się do tego stanu. Racja, nie raz i nie dwa nasi bliscy nie potrafią nam pomóc, lecz nie dzieje się tak dlatego, iż tego nie chcą, po prostu być może ich to przerasta, bo zrobili już wszystko co w ich mocy, a rezultatów brak lub sami blokujemy tę możliwość ciągle wracając do naszych wyimaginowanych problemów. Oni mogą próbować, wyciągać do nas pomocną dłoń, ale to Do Nas należy chęć zmiany tej sytuacji i powzięcie jakichś kroków w tym kierunku, stety lub niestety nikt inny za nas nie rozwiąże już obecnych i wymyślonych przez nas problemów. Starajmy się nie wpaść w tę pułapkę i nie skończyć w mydlanej bańce, lecz jeżeli już to się stało - jeszcze nic straconego, liczą się twoje chęci i motywacja by to zmienić, nie tylko słowa, ale także czyny. Jest to trudne, to fakt, ale kto da radę jak nie ty? ;) /Klaudia

Hejka! Witam Was w obiecanej drugiej części o Anglii. Tak jak pisałam, dziś postaram się Wam przybliżyć nieco bardziej moją podróż, a także dodać więcej zdjęć (mam nadzieję, że będziecie zadowoleni ;). 

Powyżej możecie zobaczyć moment, gdy właśnie dolecieliśmy do Anglii i kołowaliśmy nad lotniskiem. Jednakże po wylądowaniu czekała nas jeszcze jazda autokarem do naszego miejsca docelowego. Z racji tego, iż nasz samolot lądował w godzinach późnowieczornych, a autokar zajął kolejne pare godzin, jedyne co zrobiłyśmy po dotarciu do mieszkania to pójście do łóżka. 

Kolejne dni minęły spokojnie, głównie na zakupach i zwiedzaniu miasta - Plymouth, w którym się zatrzymywałyśmy.

To zdjęcie zostało zrobione pod teatrem w Plymouth. Tutaj widzicie tylko jedną gwiazdę, lecz jest ich o wiele więcej i na każdej widnieje imię i nazwisko, czasem więcej niż jedno lub nazwa rodziny, która wykupiła daną gwiazdę. 

A będąc nadal w temacie teatru, udało nam się złapać bilety na "Nędzników". Spektakl był świetny, a gra aktorska na najwyższym poziomie. Autentyczność ich gry aktorskiej bardzo na mnie oddziaływała, w pewnym momencie aż zaparło mi dech. Niestety nie mam żadnych zdjęć, ponieważ w teatrze nie można robić zdjęć.

A tutaj z kolei natknęłam się na niemiecki stary wóz strażacki :D.

Miałyśmy również okazję zawitać w miejscowym oceanarium. Było ono naprawdę duże i występowały tam różne ciekawe gatunki ryb, niektóre tak dziwne, że sama głowiłam się co to takiego :D.

Jak na przykład ta oto żółta rybka.

 Ryba przypominająca swym wyglądem Pinokia.

Czy też ta, która autentycznie miała zęby.

Podobała Wam się ta relacja? A może sami ostatnio odbyliście jakąś podróż, którą miło wspominacie?