Życie biegnie tak szybko, jeszcze wczoraj czekałam na prezent od Świętego Mikołaja albo chowałam ząb pod poduszką dla Wróżki Zębuszki, a dzisiaj jestem już dorosła? Kiedy to minęło? Brakuje mi tych dni, gdzie moim największym problemem była złamana kredka albo zgubiona zabawka. Dni, które spędzałam na zabawie i z rodzicami. Wszystko wtedy było takie proste. A później stałam się starsza i zaczęły się problemy. Ludzie okazali się inni niż mi się wydawało, wszystko już nie było takie proste, niektórych rzeczy kompletnie nie mogłam zrozumieć, a kolejne wydawały się całkiem inne. Wszystko małymi kroczkami zmieniało się z dnia na dzień i tak minęło już ponad 18 lat mojego życia. Gdyby ktoś kiedyś zapytał mnie jak widzę siebie jako osobę dorosłą, a kim jestem teraz byłyby to dwie zupełnie inne osoby. Niektórym wydaje się, ze dorosłość jest taka fajna bo można robić tyle rzeczy, wyrabia  się dowód i samemu jest się odpowiedzialnym za siebie. Inni boją się tych 18lat, już przez reszte życia chcieliby być nastolatkami, bo wtedy czuliby się bezpieczniej. A wiecie jaka jest prawda? Wiek to tylko liczba. Mając 18 lat stajemy się pełnoletni w świetle prawa, ale czy jest różnica w naszym zachowaniu dzień przed a dzień po urodzinach? Mając 18lat i więcej też potrzebujemy często pomocy rodziców, rady od przyjaciela albo, żeby ktoś nas przytulił, niezależnie od wieku. To głupota myśleć, że mając 18lat musimy sobie radzić sami, a prośba o pomoc to wstyd. Dalej jesteśmy tą samą osobą. Z czasem staniemy się bardziej odpowiedzialni i lepiej przygotowani do życia, ale nie róbmy nic nie siłę. Nie próbujmy za szybko dorosność, dla naszych rodziców i tak zawsze będziemy ich małymi dziećmi czy to cos złego? Uczmy się życia powoli, na luzie i cieszmy się każdą jego chwilą, bo żadna już nie powróci.

Zostawiam Was ze zdjęciami z mojej 18-nastki, która niedawno się odbyła :)

/~Kinga

Jakoś dawno mnie tu nie było. Mam taki dziwny natłok myśli, ale nie umiem ubrać tego w słowa. Ktoś kiedyś powiedział, że powroty są trudne i może rzeczywiście coś w tym jest. Niby człowiek jest taki sam, ale idzie dalej, a rzeczy które kiedyś go uszczęśliwiały nie są już takie same. Zawsze lubiłam pisać, coś mnie jakby do tego przyciągało. Lubiłam dzielić się z ludźmi swoimi myślami i czytać jakie jest ich zdanie. Pamiętam jak cieszył mnie każdy nowy komentarz a nie wspomnę już o nowym obserwatorze i ile radości wywoływał. A później nagle coś się zmieniło. Zaczęłam mieć inne priorytety, a blog spadł na drugi plan. Z jednej strony byłam zabiegana, z drugiej strony nie miałam pomysłu na zdjęcia ani o czym pisać i skończyło się to tak, że po prostu przestałam to robić. Ale dzisiaj doszłam do wniosku, że tęsknię za tym. Nie wiecie jak bardzo mi przykro, że zapomniałam o naszej 3 rocznicy bloga. To było prawie 2 miesiące temu a ja dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. Ale już tak nie będzie. Lubię to robić i nie chce co jakiś czas magicznie się pojawiać i znikać. Teraz nasze posty będą pojawiać się systematycznie, a ja dzisiaj przychodzę do Was z nową sesją. Co o niej myślicie? 

/~Kinga

/~Kinga

Życie to istny rollercoaster. Raz po raz przydarzają nam się rozmaite sytuacje, które wprowadzają w naszą codzienność zamieszanie, wywołują u nas łzy, ale także zaskoczenie i uśmiech. Z pewnością każdy z nas ma w swojej pamięci tą jedną sytuację, którą nigdy nie podejrzewałby, że się wydarzy - a jednak. To przywodzi na myśl, że nawet z pozoru nieosiągalne i niewyobrażalne na dany moment rzeczy, mogą się zdarzyć. 

Weźmy na przykład to, gdy jesteście smutni, ponieważ ciągle nie udaje wam się dostać wymarzonej oceny lub awansu w pracy, choć tak ciężko pracujecie. Zdaje się, że wasz nauczyciel/pracodawca nie widzi waszego trudu włożonego w osiągnięcie celu, co po jakimś czasie zaczyna być frustrujące i tracicie powoli wiarę we własne siły. Aż tu nagle dzieje się coś nieoczekiwanego -  dostajecie upragnioną 5/podwyżkę. Wtedy czujecie się trochę głupio, że w siebie zwątpiliście, lecz to normalne. Trzeba nauczyć się podchodzenia do wszystkiego z czym się mierzymy z odpowiednią dozą optymizmu. Tzn. Liczyć na jak najlepsze rezultaty, lecz brać też na poprawkę nasze własne możliwości i nie przeceniać swych sił. Bycie ambitnym to bardzo dobra cecha, ale łatwo jest się zapędzić i być wręcz zbyt ambitnym, co może być zgubne dla naszej własnej samooceny i samopoczucia. Czasem każdy przechodzi ciężkie chwile, które mogą trwać kilka godzin, kilka tygodni lub lat, lecz nie można się poddawać. To nie znaczy jednakże, że nie można pozwolić sobie na płacz czy rezygnację. Każdy z nas ma czasem zwyczajnie dosyć i ma do tego całkowite prawo, ale trzeba ciągle mieć z tyłu głowy, że taki stan rzeczy nie będzie trwał wiecznie. Iż to co odczuwamy jest tylko tymczasowe i doprowadzi nas do "lepszego jutra". Życie jest pełne niespodzianek; możesz żyć w niezbyt zamożnej rodzinie, a za 5 lat być milionerem. Brzmi dosyć absurdalnie prawda? ;) No dobrze ten przykład jest może lekko na wyrost :D, choć przecież i takie rzeczy się zdarzają. W życiu na prawdę nie można niczego wykluczyć, ponieważ nigdy nie możemy być w 100% pewni jak potoczy się nasze życie jutro, a nawet za 10 minut. Także bierzmy z życia ile się da, a w trudnych chwilach dajmy sobie czas na poukładanie sobie wszystkiego w głowie, jednocześnie nie zapominając o tym, że w końcu szczęście do nas powróci. Czasem trzeba mu lekko dopomóc, lecz gorsze dni zawsze mają kiedyś swój koniec./Klaudia

A Wy macie jakąś sytuację, którą nie podejrzewalibyście, że kiedykolwiek się wydarzy?

Od zawsze byłam bardzo czuła na krzywdę jaką my ludzie wyrządzamy zwierzętom. Dlaczego te małe niewinne stworzonka tak mocno cierpią przez nas? Co one nam zrobiły? Naprawdę tak bardzo przeszkadza Ci widok kota biegnącego po podwórku albo szukającego jedzenia? Czy to powód, żeby go bić? Nie wiem jakim trzeba być potworem, żeby wyżywać się na zwierzęciu, które nie rozumie dlaczego to się dzieje, ale CZUJE ból, ogromny ból... 

Na szczęście na pomoc przychodzi im wiele osób oraz powstają fundacje, dzięki którym takie zwierzęta otrzymują pomoc. Do takich fundacji należy już dosyć znana strona Psiklik.pl . Żeby pomóc wystarczy kilka klików, to nic nie kosztuje. Cała pomoc polega na tym, żeby kliknąć w jakiś kwadracik, z którego zbudowany jest obrazek i tym sposobem jak kilkanaście osób kliknie w jakiś kwadracik i uzbiera się cały obrazek to pewna kwota zostaje przekazana na ustalony cel. Można dokonywać również wpłat na konto, mogą być to nawet drobne sumy, które na pewno pomogą. Dla nas ta pomoc to nic trudnego, a dla nich znaczy bardzo wiele, pomagajmy..

Pmiska.pl

Osobiście jestem zdania, że gdyby zwierzęta nie byłyby krzywdzone, nie potrzebowałyby pomocy, ale niestety...

*Nie jest to sponsorowany post, napisałam go, bo chcę pomóc zwierzętom. 

Pamiętam ten moment, kiedy spojrzałeś mi w oczy. Wtedy nie liczyło się nic innego, cały mój świat stał przede mną i się do mnie uśmiechał. Czy może być coś piękniejszego? Niestety prawdziwe szczęście jest krótkie. Niedługo po tym odszedłeś. Tak nagle, a ja nie byłam przygotowana... Nie poradziłam sobie z tym dobrze... Może na zewnątrz się uśmiecham, ale w środku nie jest najlepiej. Czuję jakbyś zniszczył we mnie wszystko co było dobre. Nie potrafię już ufać ani kochać. Mam dystans z którym nie umiem sobie poradzić. A to wszystko dlatego, że poświęciłam Ci wszystko, co było dla mnie ważne, a Ty potraktowałeś mnie jak zwykłą NIC nie znacząca zabawką. No cóż takie rzeczy się zdarzają, ale ja myślałam, że jesteś inny. Najwidoczniej byłam naiwna, zdarza się, ale nigdy nie wybaczę Ci tego co ze mną zrobiłeś. Już nie jestem tą samą osobą, bo TY mnie zniszczyłeś.

Takie myśli często przychodzą do nas w trudnej chwili, gdy odejdzie od nas ktoś kto znaczył zdecydowanie za wiele. Niestety to najgorsza możliwa opcja, bo jeśli jedna  osoba nas skrzywdziła to nie znaczy, że za każdym razem tak będzie. Jeżeli odizolujemy się od ludzi i zamkniemy w sobie, ukarzemy tym sposobem tylko i wyłącznie siebie. W życiu często przeżyjemy trudne momenty, zdarzą się rzeczy, z którymi nie będziemy umieli sobie poradzić, ale nigdy nie możemy się poddawać ani przestawać walczyć. Musimy pamiętać, że ze wszystkim jesteśmy w stanie sobie poradzić, wystarczy znaleźć tą siłę gdzieś w nas. Nie warto też zmieniać się przez kogoś, kto na to nie zasłużył. Powinniśmy pamiętać, że żyjemy dla siebie nie dla kogoś, kto na nas nie zasługiwał.

Często gdy ktoś nas zrani, mówimy mu, że ma ostatnią szansę, ale z czasem ta "ostatnia szansa" robi się kolejną i jeszcze kolejną. Umysł podpowiada nam, że powinniśmy odejść od tego kogoś, ale serce nam nie pozwala... Tak bardzo boimy się braku tej osoby, że wolimy to wszystko znosić, ale to błąd. Bardzo duży błąd. Nikt nie ma prawa tak źle nas traktować, wybaczając pokazujemy mu, że może robić tak dalej. To smutne, ale prawdziwe. Po co nam ktoś, dla kogo nie jesteśmy ważni? Dlaczego my mamy być dla niego zawsze a on nigdy? Mamy rzucić wszystko i biec mu na pomoc, skoro on nie potrafi zrobić dla nas nawet drobnej przysługi? Chyba coś tutaj nie tak..

Niektóre decyzję są trudne, bardzo się ich boimy, ale są osoby od których lepiej trzymać się z daleka. Nie możemy dać się wykorzystywać i pozwalać się krzywdzić. Sam moment odejścia będzie bardzo trudny, ale po nim będzie łatwiej. Już nie będziemy płakać przez tą osobę i wybaczać w nieskończoność, to już się skończyło, to jest już za nami. A przed nami tylko spokój. Lepiej dla nas, jeśli nie będziemy otaczali się fałszywymi ludźmi. Czasami po prostu trzeba zebrać w sobie tę siłę, podjąć decyzję, trzymać się jej i iść pewnym krokiem przed siebie.

/~Kinga

Czarny komplet klik

Żółty T-shirt- klik

Czasami czujesz jakby wszystko wymykało Ci się z rąk. Jakby Twoje życie przybrało własny obrót, bo ty nad nim nie panujesz. Mówisz sobie, że coś zrobisz, ale przychodzi odpowiednia chwila, a ty po prostu się poddajesz, uciekasz. Nie chcesz tego robić, ale nie potrafisz znaleźć w sobie motywacji. Szukasz wielu sposobów, ale żaden nie jest skuteczny. Nie wiesz co się dzieje, nie rozumiesz siebie. Chcesz czegoś, ale nie możesz tego zrobić? Bez sensu prawda? No, ale niestety ludzie są tak skomplikowani, że czasami sami nie potrafią zrozumieć siebie. Wiedzą, że się gubią, ale nie potrafią nic z tym zrobić. Szukają milionów sposobów, żeby wszystko naprawić, zamiast spokojnie usiąść i zastanowić się czego naprawdę chcą. Po co starać się o kilka rzeczy na których nam niezbyt zależy zamiast skupić się na tej jednej, wyjątkowej? Określajmy dokładnie swoje marzenia i cele, a będzie nam łatwiej. Szukajmy inspiracji w sobie i otaczającym nas świecie, a na pewno coś nam pomoże. 

Emocje są jak kwiaty, delikatne, a zarazem wyraziste, pełne barw i kontrastów. Czasami, gdy mamy gorszy okres w życiu, nie potrafimy zrozumieć na co one się przydają, przecież bez nich byłoby o wiele łatwiej, nie martwilibyśmy się, nie odczuwalibyśmy smutku, żalu. W takich momentach wydają się równie bezużyteczne co kwiaty. Choć możemy tak uważać to jesteśmy w błędzie. Niektóre z nich spełniają ważne funkcje, inne jedynie cieszą oko, lecz tak jak bez nich ogród byłby bez wyrazu, tak nasze życie bez emocji byłoby puste. Bez złych emocji świat byłby sielanką, lecz czy na pewno? Uważam, że szybko stracilibyśmy umiejętność cieszenia się z małych rzeczy, ponieważ przestalibyśmy doceniać to, że szczęście nie jest nam dane na zawsze, ale jest ulotne. Świat idealny nie istnieje, tak samo jak ten bez uczuć, ale może to i lepiej? Pomyślcie sobie gdyby szczęście, radość, miłość zniknęły. Czy życie nadal miałoby sens? Weźmy na ten przykład życie bez miłości. Owszem, potrafi nieraz zranić i to dogłębnie aż czasem nie chcemy mieć już z nią nic więcej do czynienia, ale również łączy ludzi, a każdy kto choć przez chwilę jej doznał, zgodzi się ze mną, że jest to piękne uczucie. Nie da się go pomylić z żadnym innym. Czy to miłość rodzicielska, czy to miłość do chłopaka/dziewczyny jest jedną z "rzeczy", dla których warto żyć.

Czy chcemy to przyznać czy nie, oprócz jeszcze paru innych czynników, to one wyznaczają bieg naszych historii. Tak jak feeria barw stworzona przez kwiaty jest dopełnieniem całości krajobrazu, tak uczucia są dopełnieniem naszego życia. /Klaudia

A Wy okazujecie uczucia czy raczej zachowujecie je dla siebie? Chcieliście kiedyś, by uczucie, które odczuwacie zniknęło?