Coś czym są nasze granice, w czym czujemy się dobrze i bezpiecznie - jest to strefa komfortu. Rzadko i niechętnie wyściubiamy poza nią nosa, bo w sumie po co? Tak jest nam wygodnie i nie widzimy sensu, by to zmieniać. Jednakże czasem nachodzą nas myśli, by spróbować czegoś nowego, lecz niekoniecznie mieści się ono w naszej strefie komfortu. Nie jest to coś na co normalnie byśmy się zdecydowali, może być to np. skok na bungee lub założenie spodni w panterkę. Nie czujemy się w tym pewnie, obawiamy się jak inni mogą na to zareagować, co jeśli zostanie to negatywnie odebrane? Bijemy się z myślami, ale... dlaczego? Owszem, rozumiem tą obawę, sama miałam niedawno podobną rozterkę z lotem samolotem, o czym pisałam w ostatnim poście ;), lecz gdy spojrzeć na to z szerszej perspektywy, żyje się tylko raz, więc czemu by nie spróbować? Lepiej powiedzieć, że mimo strachu i obaw zrobiło się coś, niżeli później, mówiąc bardziej kolokwialnie "pluć sobie w brodę", że nawet się nie odważyło spróbować. To jest twoje życie i nikt inny go za ciebie nie przeżyje. Jasne, są takie sprawy, które rzeczywiście wymagają głębszego zastanowienia zanim się ich podejmiemy, lecz po rozważeniu wszystkich za i przeciw, jeśli dana decyzja wychodzi nam na plus, nie bać się, tylko wyjść ze swojego bezpiecznego kokonu. Może się ona później okazać strzałem w dziesiątkę, niezapomnianą przygodą lub czymś co doda ci pewności siebie. 

Próbujecie czasem wychodzić ze swojej strefy komfortu?

Takim czymś może być również pomysł, który przyjdzie niespodziewanie, pod wpływem chwili, impulsu jak np. jazda na desce elektrycznej - Electric Skateboard :). Zapewne większości z Was taka myśl nawet nie przemknęła przez głowę, lecz może warto spróbować czegoś nowego ? Ja sama jestem zwolenniczką klasycznych, drewnianych deskorolek. Jeszcze kilka lat temu byłam naprawdę tym zainteresowana. Teraz co prawda, już od dłuższego czasu, moja deskorolka stoi w czeluściach piwnicy, ponieważ nie mam na nią zbytnio czasu oraz brakuje mi kogoś z kim mogłabym wspólnie jeździć, choć niewykluczone, że z racji iż są wakacje, ulegnie to zmianie :). Choć uwielbiam najzwyczajniejsze deskorolki, tak z biegiem czasu i wraz z postępem technologicznym, nastała nowa era - era deskorolek elektrycznych, które dostarczają nowych wrażeń. 

Sklep Strailboard oferuje bardzo dobry sprzęt, co niestety wiąże się też z wyższą ceną, lecz idzie to w parze z jakością.

W modelu StrailBoard Kit bateria zostaje ładowana przy każdym hamowaniu, jest ona także wodoodporna, co pozwala nam na swobodne jej użytkowanie i nie martwienie się o zwarcie, gdy przypadkiem wjedziemy w kałużę. Firma ta otrzymała również Best Electric Skateboard Award, co tylko potwierdza wysoką jakość ich produktów.

Oprócz tego modelu, w ofercie znajdziemy jeszcze 3 inne, różniące się wielkością, kształtem oraz dodatkami. Jeżeli komuś zależy na tym, by móc z daleka kontrolować deskorolkę, także się nie zawiedzie, ponieważ jest taka, która posiada bezprzewodowego pilota. Jeśli natomiast chce sprawić radość dziecku, może postawić na model dla dzieci ze światłami LED. /Klaudia

A Wy mieliście kiedyś styczność z deskorolkami? 

Może sami jeździliście, gdy byliście młodsi lub nadal jeździcie? :D Chętnie posłucham waszych historii oraz tego co myślicie o elektrycznych deskorolkach. Przekonują was? Czy może nadal bardziej skłaniacie się w kierunku tradycyjnych drewnianych deskorolek?

Tajemniczość - kojarzy się z czymś mrocznym, czasem niebezpiecznym, ale także z czymś jeszcze nieodkrytym. Niejednokrotnie coś przyciąga nas do tajemniczych miejsc oraz osób. Pragniemy poznać tę głęboko skrywaną prawdę, to coś czego inni jeszcze nie poznali. Choć często boimy się tego co nieznane, nieraz ciekawość popycha nas dalej niż strach. Czy jest to odwaga, a może już głupota? Na to pytanie może odpowiedzieć sobie każdy indywidualnie. Nie mniej jednak warto poszerzać swoje horyzonty i czasami podjąć ryzyko niż ciągle tkwić w jednym punkcie. Chęć odkrywania dotąd "nieznanych wód" jest bardzo przydatna i może nas daleko zaprowadzić, lecz trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że we wszystkim istnieją jakieś granice, poza które nie powinniśmy się wychylać. Czy je w porę zauważymy i unikniemy nieprzyjemności, czy też pójdziemy o krok za daleko i zanurzymy się w mroczną sferę, która nie była przeznaczona do odkrycia zależy tylko i wyłącznie od nas... /Klaudia

Znacie kogoś tajemniczego, a może sami uznajecie się za takową osobę? Boicie się tego co nieznane czy raczej was to ciekawi?

 

Często gdy ktoś nas zrani, mówimy mu, że ma ostatnią szansę, ale z czasem ta "ostatnia szansa" robi się kolejną i jeszcze kolejną. Umysł podpowiada nam, że powinniśmy odejść od tego kogoś, ale serce nam nie pozwala... Tak bardzo boimy się braku tej osoby, że wolimy to wszystko znosić, ale to błąd. Bardzo duży błąd. Nikt nie ma prawa tak źle nas traktować, wybaczając pokazujemy mu, że może robić tak dalej. To smutne, ale prawdziwe. Po co nam ktoś, dla kogo nie jesteśmy ważni? Dlaczego my mamy być dla niego zawsze a on nigdy? Mamy rzucić wszystko i biec mu na pomoc, skoro on nie potrafi zrobić dla nas nawet drobnej przysługi? Chyba coś tutaj nie tak..

Niektóre decyzję są trudne, bardzo się ich boimy, ale są osoby od których lepiej trzymać się z daleka. Nie możemy dać się wykorzystywać i pozwalać się krzywdzić. Sam moment odejścia będzie bardzo trudny, ale po nim będzie łatwiej. Już nie będziemy płakać przez tą osobę i wybaczać w nieskończoność, to już się skończyło, to jest już za nami. A przed nami tylko spokój. Lepiej dla nas, jeśli nie będziemy otaczali się fałszywymi ludźmi. Czasami po prostu trzeba zebrać w sobie tę siłę, podjąć decyzję, trzymać się jej i iść pewnym krokiem przed siebie.

/~Kinga

Czarny komplet klik

Żółty T-shirt- klik

Czasami czujesz jakby wszystko wymykało Ci się z rąk. Jakby Twoje życie przybrało własny obrót, bo ty nad nim nie panujesz. Mówisz sobie, że coś zrobisz, ale przychodzi odpowiednia chwila, a ty po prostu się poddajesz, uciekasz. Nie chcesz tego robić, ale nie potrafisz znaleźć w sobie motywacji. Szukasz wielu sposobów, ale żaden nie jest skuteczny. Nie wiesz co się dzieje, nie rozumiesz siebie. Chcesz czegoś, ale nie możesz tego zrobić? Bez sensu prawda? No, ale niestety ludzie są tak skomplikowani, że czasami sami nie potrafią zrozumieć siebie. Wiedzą, że się gubią, ale nie potrafią nic z tym zrobić. Szukają milionów sposobów, żeby wszystko naprawić, zamiast spokojnie usiąść i zastanowić się czego naprawdę chcą. Po co starać się o kilka rzeczy na których nam niezbyt zależy zamiast skupić się na tej jednej, wyjątkowej? Określajmy dokładnie swoje marzenia i cele, a będzie nam łatwiej. Szukajmy inspiracji w sobie i otaczającym nas świecie, a na pewno coś nam pomoże. 

Emocje są jak kwiaty, delikatne, a zarazem wyraziste, pełne barw i kontrastów. Czasami, gdy mamy gorszy okres w życiu, nie potrafimy zrozumieć na co one się przydają, przecież bez nich byłoby o wiele łatwiej, nie martwilibyśmy się, nie odczuwalibyśmy smutku, żalu. W takich momentach wydają się równie bezużyteczne co kwiaty. Choć możemy tak uważać to jesteśmy w błędzie. Niektóre z nich spełniają ważne funkcje, inne jedynie cieszą oko, lecz tak jak bez nich ogród byłby bez wyrazu, tak nasze życie bez emocji byłoby puste. Bez złych emocji świat byłby sielanką, lecz czy na pewno? Uważam, że szybko stracilibyśmy umiejętność cieszenia się z małych rzeczy, ponieważ przestalibyśmy doceniać to, że szczęście nie jest nam dane na zawsze, ale jest ulotne. Świat idealny nie istnieje, tak samo jak ten bez uczuć, ale może to i lepiej? Pomyślcie sobie gdyby szczęście, radość, miłość zniknęły. Czy życie nadal miałoby sens? Weźmy na ten przykład życie bez miłości. Owszem, potrafi nieraz zranić i to dogłębnie aż czasem nie chcemy mieć już z nią nic więcej do czynienia, ale również łączy ludzi, a każdy kto choć przez chwilę jej doznał, zgodzi się ze mną, że jest to piękne uczucie. Nie da się go pomylić z żadnym innym. Czy to miłość rodzicielska, czy to miłość do chłopaka/dziewczyny jest jedną z "rzeczy", dla których warto żyć.

Czy chcemy to przyznać czy nie, oprócz jeszcze paru innych czynników, to one wyznaczają bieg naszych historii. Tak jak feeria barw stworzona przez kwiaty jest dopełnieniem całości krajobrazu, tak uczucia są dopełnieniem naszego życia. /Klaudia

A Wy okazujecie uczucia czy raczej zachowujecie je dla siebie? Chcieliście kiedyś, by uczucie, które odczuwacie zniknęło?

 

Ile to razy oceniliśmy kogoś z góry, nie dając mu nawet szansy na pokazanie jego prawdziwej twarzy? Ile razy żałowaliśmy czegoś, ponieważ nie zaryzykowaliśmy? Ile razy nie daliśmy sobie samym szansy? Można tak wymieniać i wymieniać, lecz odpowiedź na te pytania zapewne brzmi - sporo. Jaki jest tego powód? Czy ludzie naprawdę boją się rozwoju, poznania kogoś bliżej? To nie tak, tego się nie boimy. Obawiamy się decyzji, ponieważ to od nas zależy jak dalej potoczą się nasze losy. A co jeśli damy komuś szansę, a on jej nie wykorzysta? Co jeśli spróbujemy czegoś, ale nam nie wyjdzie ? No właśnie "co jeśli". To przez te dwa słowa często marnujemy szansy albo ich nie dajemy. To one blokują nas przed jakimkolwiek krokiem. Choć zabrzmi to banalnie, powinniśmy próbować nowych rzeczy i nie zamykać się przed nimi. Kiedyś trzeba się przełamać, jeśli nie w tej chwili, to powoli z biegiem czasu. Nie będziemy żyć wiecznie, mimo że na co dzień nie zdajemy sobie z tego sprawy, jest to prawdą i to powinno nam otworzyć oczy. Musimy korzystać z życia póki je mamy, bo nikt nie zapewni nas, że następny dzień będzie należeć do nas. Nikt nie ma tej pewności, a pomimo tego nadal marnujemy okazje jakie przed nami stają. Spróbujmy dać sobie i innym szansę, to wcale nie jest takie trudne na jakie się zdaje, wystarczy tylko uwierzyć, że nie zawsze wszystko wychodzi na minus :). /Klaudia

Nie daliście kiedyś sobie samym szansy np. na rozwój? Oceniliście kiedyś kogoś z góry, a potem tego żałowaliście?

 

Zostało mi dokładnie 11 dni w Janowie. Nie wiem jak te wakacje tak szybko minęły, ale nigdy ich nie zapomnę. Przez te 2 miesiące przeżywam najlepsze chwile w moim życiu, poznałam wspaniałe osoby, otworzyłam się i pokochałam swoje życie. A teraz nagle mam to wszystko rzucić i tak po prostu wyjechać? Ale od początku..

Przez cały rok robiłam wszystko, żeby dostać się do liceum sportowego i w co dalej nie mogę uwierzyć, przyjęli mnie! W pewnym sensie spełniłam część swoich marzeń, bo zawsze chciałam grać w klubie sportowym i nareszcie mi się to udało. Pozostało tylko jedno ale. Co z blogiem? Sama nie wiem. Pokochałam pisać i na pewno bym za tym bardzo tęskniła, ale sport to całe moje życie i wiem, że wymaga poświęceń. Będzie mi ciężko dodawać posty kończąc lekcje o 17. Sama jeszcze nie wiem jak to będzie, ale pierwsze 2 tygodnie szkoły to pokażą. Jak na razie dziękuję wam za ten wspaniały rok, za to, że chce wam się przeczytać to co piszę, a przede wszystkim za to, że jesteście. To nie jest pożegnanie. Nie wiem co będzie dalej ale jestem dobrej myśli. Myślę, że nawet jak nie teraz, to kiedyś do tego wrócę.

/~Kinga

Chyba każdy z nas miał kiedyś takie uczucie... niezrozumienia, samotności, swojej beznadziejności. Każdemu zdarzają się chwile zwątpienia, lecz jeśli trwa to dłuższy czas to nie jest to zdrowe podejście. Jednakże ma to gdzieś swoje podłoże; zewsząd jesteśmy poddawani presji, czy to społecznej, by dopasować się do innych, nie odstawać za bardzo, czy to ze strony rodziców, którzy chcą naszego dobra, ale wiesz, że gdy np. dostaniesz gorszą ocenę to ich zawiedziesz. Próbujemy podołać temu, co inni od nas oczekują, lecz nie zawsze nam się udaje. Przez to tracimy wiarę w siebie, w to, że do czegoś się nadajemy. Stop, to nie tędy droga. Powinniśmy zaakceptować to, kim jesteśmy. Zrozumieć, że nie we wszystkim możemy być najlepsi, uznać to, że jesteśmy ludźmi i raz coś nam się uda, a raz nie. Nie przyrównujmy się do wszystkich, bądźmy po prostu sobą. Spróbujmy pokochać siebie. To będzie miało pozytywny wpływ zarówno na nas, naszą samoocenę, jak i na nasze otoczenie, ponieważ będzie im o wiele przyjemniej rozmawiać z osobą, która cieszy się życiem, niż z osobą, która widzi tylko swoje wady. Tak więc, pokochaj siebie i żadnych "ale", jesteś piękny przez to kim JESTEŚ, a nie przez to kim NIE jesteś :).  /Klaudia

Mieliście kiedyś okres zwątpienia w siebie ? Jak go pokonaliście albo nadal pokonujecie?

Jakby na to nie spojrzeć, to one w pewnym sensie "rządzą" naszym życiem. Wiadomo, że nie tylko, ponieważ oprócz emocji kierujemy się także rozumem, radami, naszą intuicją, lecz wokół nich wszystko się kręci. Gdy wydarzy się coś dobrego - cieszymy się, możemy skakać do sufitu, a kiedy wydarzy się coś złego chodzimy smutni, nie mamy na nic ochoty. To normalne, ale czy zauważamy to na co dzień? Wydaje nam się, że emocje to "coś co jest", nie zwracamy na to uwagi, no, bo w sumie po co ? Jednak to one często nami kierują, a my nie zdajemy sobie z tego sprawy. Ile to razy powiedzieliśmy coś w złości, a później tego żałowaliśmy? Ile razy szczęśliwi wpadliśmy do domu, by od razu, już od progu podzielić się z innymi dobrą nowiną? Właśnie. Nie dostrzegamy tego. Warto byłoby czasem zwolnić biegu i ochłonąć. Zanim coś powiemy, przemyśleć to. Wyrażać swoje uczucia, emocje, nie dawać kłębić się im w środku. Emocje to coś pięknego i warto jest się nimi dzielić. Nie wyobrażam sobie takiego momentu, kiedy emocje człowieka zostałyby wygaszone. Wtedy to już nie byłoby życie, to byłoby zwyczajne istnienie, trwanie, lecz nic ponadto. Nie bójmy się wyrażać swoich emocji, to jedna z lepszych rzeczy jakie dostaliśmy w życiu za darmo :).

/Klaudia

A Wy w jaki sposób dajecie ujście swoim emocjom? A może wolicie je trzymać dla siebie?