Czasami nie wszystko idzie po naszej myśli, ale przecież nie zawsze może być kolorowo. Problemy i różne trudności się zdarzają, takie jest życie. Mówimy sobie wtedy, że przecież nic nie trwa wiecznie i "po burzy zawsze wychodzi słońce". Jednak momentami coś w nas już pęka, gdy jedna zła sytuacja zamiast minąć, zapoczątkowuje następną. A problemy zamiast znikać, ciągle narastają. Zaczyna nas to przerastać, nie dajemy sobie rady. Kiedy nadejdzie punkt kulminacyjny stwierdzamy "mam dość". Niejednokrotnie prowadzi nas to do złych pomysłów, a mam tu na myśli np. zrobienie sobie krzywdy. Uważamy, że skoro nic nam nie wychodzi i zamiast być lepiej jest tylko gorzej, to jest to nasza wina i powinniśmy się ukarać lub też w ten sposób dajemy upust swojej złości i rozgoryczeniu. Po co? Czy to ma jakiś sens? Może na początku to w jakiś sposób "pomaga" uwolnić tłumione emocje, lecz co potem? Tak na prawdę nic to nie daje, ranimy siebie myślami, jak i czynami, a zamiast wyjść z tego błędnego koła brniemy w nie jeszcze bardziej. Poruszając ten temat chciałam powiedzieć, że nigdy nie jesteśmy sami, nawet jeżeli tak nam się zdaje. Zawsze znajdziemy choć jedną osobę, która byłaby skłonna nam pomóc, być może w danej sytuacji jej nie dostrzegamy lub nie uważamy, że mogłaby cokolwiek dla nas zrobić. Jeśli czujecie, że nie dajecie już sobie rady ze swoimi problemami, porozmawiajcie z kimś, może to nie rozwiąże ich wszystkich, ale na prawdę bardzo pomaga. Dacie radę :). /Klaudia

"Nie ważne kim jesteś, życie jest warte życia, a lepsze dni przyjdą".

Mieliście taki moment w życiu, gdy wszystko nagle obróciło się przeciwko Wam? Co wtedy zrobiliście?